Al twee keer eerder keek hij me aan en liet hij mijn hart smelten. Zijn wangen blozen en hij lacht voorzichtig. De eerste keer liep ik stug door, deed ik of ik hem niet zag. De tweede keer kon ik het niet laten om te vragen wat hij zou kosten en dat viel me alles mee. Maar hij kon niet met me mee, ik was wandelend op de Korf en duwde een buggy. Nu ging ik voor de derde keer speciaal terug naar de bloemenwinkel. Hij stond niet op dezelfde plek als gisteren, dus even was ik bang dat ik te laat was. Maar om het hoekje stond hij alsnog op mij te wachten. Ik greep hem beet en sjouwde hem naar de toonbank. Toen de caissière hem beetpakte, zag ik een beschadiging. Ik zei dat ook lekker handig: “o, zie ik nou dat hij kapot is aan zijn kont?”
En inderdaad, er zit een gaatje in zijn gat, dus ik krijg hem nog met korting mee ook.
Vol trots neem ik hem in mijn armen. Natuurlijk ‘gaat hij zo wel mee’. Mijn linkerarm om hem heen, mijn rechterarm ondersteunt zijn voetjes. Als ik ons weerspiegeld zie in de ramen van de winkels, lijkt het net of ik een kind sjouw. “Leuke baby”, zegt een passerende man. Ik moet giechelen.
Ik pak hem voorzichtig in mijn anti-ijsdeken in en stop hem in de kofferbak. Net of hij een lijk is. Maar thuis neem ik hem weer liefdevol in mijn armen, maken we nog een selfie en zoek ik een mooi plekje voor mijn nieuwe, kleine vriend in de tuin.
schrijfmar 